دستاوردهای محققان آمریکایی: ساخت ژلی جدید که به طور کامل سرطان مغز را در موش ها درمان می کند
دانشمندان ادعا می کنند ژلی ساخته اند که توانسته سرطان را در مدل های حیوانی ریشه کن کند و از بازگشت بیماری جلوگیری کند.
گروهی از دانشمندان ژل جدیدی ساخته اند که نه تنها سرطان مغز (گلیوبلاستوما) را از بین می برد، بلکه از بازگشت تومورها نیز جلوگیری می کند. این دارو در آزمایش خود بر روی مدل های حیوانی، تمام نمونه ها را با موفقیت درمان کرد.
محققان دانشگاه جان هاپکینز یک ژل ضد سرطان ساخته اند، شاید به گفته خودشان موثرترین درمان برای گلیوبلاستوما در طول تاریخ؛ زیرا این ژل میتواند از رشد تومور حتی در قسمتهایی از مغز که درمانهای سنتی ضد سرطان و جراحی در آنها مؤثر نیستند، جلوگیری کند.
“ما معمولا میزان بقا 100٪ ما آن را در موش های مبتلا به این بیماری نمی بینیم.» در نتیجه، این درمان می تواند برای بیماران بسیار مهم و حیاتی باشد.
در حال حاضر، ایمپلنت مغزی تایید شده توسط FDA به نام Giladel رایج ترین درمان برای گلیوبلاستوما است. پروفسور تایلر که در دهه 1990 در ساخت این ایمپلنت نقش داشت، می گوید ژل جدید آنها بهتر از گیلاد عمل می کند.
این ژل جدید از دو طریق با سرطان مبارزه می کند
شاید دلیل اثربخشی این درمان این باشد که این ژل جدید به هر دو صورت عمل می کند شیمی درمانی و ایمونوتراپی ابزار این محصول ترکیبی از داروی ضد سرطان پاکلیتاکسل و آنتی بادی aCD47 است.
اولین دارو یک داروی شیمی درمانی است که در سرطان تخمدان، ریه و سینه استفاده می شود. داروی دوم همچنین به ماکروفاژها حمله می کند که با محافظت از سلول های سرطانی به رشد تومورها کمک می کند.
محققان در آزمایشات خود ابتدا تومورها را از مغز خارج کردند و سپس جای آنها را با ژل پر کردند. این باعث شد سلول های سرطانی نتوانند دوباره رشد کنند و تومور تشکیل دهند. علاوه بر این، زمانی که دانشمندان سعی کردند تومورها را به صورت دستی در مغز موش ها کاشت کنند، سیستم ایمنی بدون نیاز به مداخله دارویی یا درمانی سلول های سرطانی را از بین برد.
البته آزمایشات نشان داده که این روش بدون جراحی چندان موثر نیست. هنگامی که محققان بدون جراحی ژل را مستقیماً روی تومورها اعمال کردند، تنها 50 درصد از نمونه ها زنده ماندند. به نظر می رسد فقدان تومور به ژل زمان کافی برای فعال شدن می دهد.
اکنون محققان در حال برنامه ریزی برای شروع آزمایشات بالینی انسانی هستند. نتایج این تحقیق در مجله PNAS منتشر شده است.